“Hoe meer ik denk, hoe drukker ik doe” #autisme 89

We hebben een nieuwe mijlpaal bereikt. Daniël lijkt inzicht te krijgen in zijn eigen emoties en gevoel. Hij blijft onrustig en zei vorige week tegen mijn man: “Hoe meer gedachtes ik heb, des te drukker ga ik me gedragen!” Wow! Wat een inzicht!

Ik ben enorm trots op deze mijlpaal. Het doet me erg goed dat onze jarenlange oefeningen met het verwoorden van onrust zijn vruchten heeft afgeworpen.

Wat zorgt voor onrust?

Een kleine greep uit de stressoren:

• Daniël kreeg een rekentoets. Welke vragen zou hij krijgen? Hij snapt de stof, maar dit is de eerste keer dat ik hoor/merk dat toetsen hem spanning geven.
• Wie heeft zijn lootje getrokken? Wat voor doos krijgt hij? Wat moet hij maken voor het klasgenootje dat hij had getrokken?
• Voorjaarsvakantie…
• “Herstel” van het weekendje met de jeugdvereniging
• Spelletjes op de spelcomputer waarbij Linda haar eigen plan trekt zonder duidelijk overleg
• Verjaardagsfeestje van een vriendje. Het eerste verjaardagsfeestje in jaren waar hij voor is uitgenodigd. Is natuurlijk ook spannend.
• Vriendje dat niet altijd aardig tegen hem doet. Hoe ga je daarmee om?
• En nog een paar dingen die ik niet meer kan reproduceren.

Dus tsja, als je al die gedachtes in je hoofd hebt, is het niet meer dan logisch dat je je daardoor zo gespannen voelt, dat je erdoor van streek raakt. De volgende stap is om manieren te vinden om ervoor te zorgen dat de (vele) gedachtes minder spanning leveren. Wat betreft de spanningen met Linda, daarvoor hebben ze een oplossing. Ze spelen ´steen-papier-schaar. Ze houden zich ook aan de uitkomst. Dus als ze voor rede vatbaar zijn, is dat probleem opgelost.

Meer open voor sociale prikkels

Verder staat Daniël steeds meer open voor sociale prikkels. Bij het ophalen van school zegt hij zijn klasgenootjes tegenwoordig vriendelijk gedag. Vroeger liep hij stoïcijns naar de auto en reageerde hij nauwelijks op zijn klasgenootjes.

Daniël begint inmiddels er last van te krijgen als kindjes onaardig tegen hem zijn. Vroeger gleed alles langs hem heen en trok hij zijn eigen plan. Nu raakt het gedrag van anderen hem zichtbaar. En dat is natuurlijk ook een bron van spanning. Zijn belevingswereld is met een flinke sprong groter geworden. Dat moet/gaat hij nu op zijn eigen manier een plaatsje geven.

Ik weet niet of (en hoe?) ik hem daarbij kan helpen. Is het nuttig danwel wenselijk als ik me hiermee ga bemoeien? Ik kijk dus van een klein afstandje toe en geniet in stilte van mijn zoon die de wereld op zijn eigen, unieke manier steeds een beetje beter kan begrijpen.

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

(c) Can Stock Photo / Baz777

[ssba]