Ons ochtendritueel #autisme 83

De redactie van MoodKids vroeg me of ik een keer over ons ochtendritueel wilde vertellen. Dat vond ik wel een goed idee. De korte versie: ik slaap en doe mijn ochtendgymnastiek, mijn man verzorgt de kinderen.

Iedere ochtend om zes uur wordt Daniël wakker. Hij sluipt naar beneden, met zijn kussen en beren onder zijn arm, en hij installeert zich voor de tv. Een tijd geleden kwam mijn man er per ongeluk achter dat Daniël steeds vroeger wakker werd. Mijn man vond hem namelijk al om 4 (!) uur liggend voor de tv. Nachtrust is belangrijker dan Disney XD, lijkt me zo. Dus we troffen maatregelen.

Chillen voor de tv

De oplossing was erg simpel. We hebben een app waarmee je een timer/schakelaar op een stopcontact kunt besturen. Dus het hele tv-blok kan met één druk op de knop uitgeschakeld worden. Is bijzonder handig als de kinderen echt niet willen luisteren. We hebben nu ingesteld dat de tv (en aanverwante apparaten) geen stroom krijgt tussen 2 en 6 uur ’s ochtends. De kinderen hebben een klokje op de kamer, dus Daniël kan precies zien wanneer het tijd is om op te mogen staan. Tegenwoordig slaapt hij wel regelmatig uit – tot half 7 maar liefst. Maar meestal ligt meneer voor dag en dauw voor de tv te chillen.

Afhankelijk van de vermoeidheid komt Linda tussen 6 en 7 uur uit bed. (Tegenwoordig zelfs nog later.) Mijn wekker gaat ook om 6 uur, dus kom ik na half 7 met moeite mijn bed uit om mijn dagelijkse work-out te doen. Rond zeven uur komt mijn man naar beneden, verzorgt dan zijn ontbijt en pakt een bakje voor Daniël. Daniël pakt dan verder zijn eigen ontbijt en gaat op zijn gemakje eten. Linda kan nog niet bij de ontbijtbakjes, en kan nog niet zelf haar ontbijt maken. Dit weerhoudt haar er niet van om met beide handen in het pak corn flakes te grabbelen en ze de inhoud door de hele keuken te verspreiden. Dit vinden mijn man en ik niet zo’n bijster goed plan. Helaas hebben we het traphekje dat de keuken afsloot een tijd geleden weggehaald. Op sommige momenten is het idee van een hek met cijferslot op de keuken een aanlokkelijk idee. Tot die tijd houden we hoop dat ze zich zal leren zich te beheersen.

Kleren aantrekken

Na half acht kom ik naar beneden. De kinderen hebben dan dus al een half uur aan het ontbijt gezeten. Ik neem altijd de kleren voor de kinderen mee naar beneden. Daniël trekt aan wat ik voor hem klaarleg. Linda mag kiezen uit twee setjes/shirts. Heel soms wil ze het allebei niet aan, dan moeten we in allerijl nog kleren voor haar uitzoeken. Maar meestal valt minimaal een optie wel in de gratie.

De laatste stap is tandjes poetsen, schoenen en jas aan en naar de auto. Hierbij hebben we het uiterst irritante ritueel “waar zijn Linda’s schoenen?” Uiteindelijk zijn we gelukkig wel (nagenoeg) altijd op tijd weg. Maar toch blijft het een stressvolle onderneming.

Ochtendritueel staat vast

We houden ons strak aan dit schema. Ook in de vakanties. Dat duurt het natuurlijk langer, maar de dag wordt begonnen voor de tv, waarna de kinderen in pyjama aan het ontbijt gaan. Als we hier bij hoge uitzondering verandering in aan willen brengen, leveren we dit wijzigingsvoorstel uiteraard in drievoud aan bij de gezaghebbende instanties in ons huis. 😉 Door deze uitgebreide fiattering van de Hoge Raad der kinderen, komt het wel in orde als we een en ander op een afwijkende manier aanpakken.

De eerste tijd na de diagnose (toen Daniël 3,5 jaar was) hebben we wel een pictoschema gemaakt. Dat hielp toen en hebben we verder niet nodig gehad. Soms verandert het ritueel, maar dat komt doordat de kinderen nieuwe ideeën hebben over hoe de ochtend er dient uit te zien. Zolang we op tijd op school zijn, vind ik alles eigenlijk wel best.

Het liefst zou ik willen dat het ochtendritueel rustiger gaat, maar daarvoor zal ik dan toch echt zelf sneller uit bed moeten komen… Iemand tips?

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

visual: Sclera

[ssba]