“Ik wil niet groter worden”. Over jarig zijn #autisme 62

De zomervakantie is voorbij, en Daniël heeft zijn negende verjaardag gevierd. We hebben het gevierd met de opa’s en oma’s en we hadden een verjaardagsfeestje. Hij is dan ook gruwelijk verwend.

Lego, Lego, Lego. Dit wist hij natuurlijk van tevoren. Als hij niet weet wat het cadeau zal zijn, is het per definitie geen leuk cadeau. Als je dat weet, kan je er rekening mee houden. Dus dat doen we dan. Het is wel mooi om te zien hoe dolenthousiast hij is als hij het cadeau uitpakt. Hij wist wat er kwam, maar het is toch geweldig als je verwachting daadwerkelijk uitkomt. Als een kind zo blij, noemen ze dat. ‘Het cadeau waarvan je wist dat het zou komen’.

Jarig zijn en het vieren

Voor het kinderfeestje hadden we een filmfeestje geregeld. Een klein voordeel aan een kind zonder vrienden, je hebt geen uitgebreid verjaardagsfeestje. Want er zijn niet veel kinderen die je uit kan nodigen. Elk nadeel heb zijn voordeel, zullen we maar zeggen. We hadden dus maar drie kindjes mee. Met het publiek in zijn klas kan je van tevoren niet inschatten hoe de interactie zal zijn, dus we hadden een kort feestje ingepland. Mijn man heeft de kinderen van school opgehaald en meteen door naar de bioscoop. Ik deed hetzelfde met onze dochter. Eenmaal aangekomen kregen we een rondleiding door het gebouw. We mochten ook bij de projectoren kijken, dat was erg leuk. De kinderen waren inderdaad best onrustig en Daniël sjokte er wat achteraan.

Na de rondleiding hebben we de film gezien. Daniël vond het prachtig en ik ben er bij in slaap gevallen. Oeps. Ach, het was een verkwikkend tukje en daarna kon ik er weer vol tegenaan. 🙂 Na de film hebben we thuis taart gegeten en werden de kinderen opgehaald. De kinderen werden dus redelijk snel opgehaald, maar ik heb liever dat ze liever willen blijven, dan dat we drie hysterisch krijsende kinderen hebben die elkaar in de haren vliegen. Al met al kijken we dus terug op een geslaagd feestje. Misschien volgend jaar vier kindjes?

Ik wil niet groter worden

Een paar dagen na zijn verjaardag zat ik een beetje met Daniël te mijmeren. Nog minder dan een jaar, dan ben je alweer 10. Dan ben je een tiener! Wat een mijlpaal! Daniël valt me in de rede en zegt: “Mama, dat wil ik niet. Ik wil niet groter worden.”

“Goh, waarom dan niet?”

“Dan raak ik mijn leuke leventje kwijt. Dan heb ik nergens tijd meer voor. Nu is het fijn.”

En daar ging deze emotioneel incontinente moeder weer. Wat een prachtig compliment om te krijgen. Ondanks dat hij het vaak zo moeilijk heeft, vindt hij dat hij een fijn leven heeft. En daar hebben mijn man en ik voor gezorgd. Het is een troostende gedachte voor als ik het gevoel heb dat ik hem tekort doe. Hij is blij met zijn leven. Dat is het belangrijkst.

Meer lezen over Daniëlle’s leven?

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]