By 30 mei 2017 Read More →

We hebben thuis Code rood.. #autisme 92

En toen was het weer gedaan met de (relatieve) rust in huize Hooghuis. Dit is sneller dan verwacht. Ik had de volgende staat van uiterste agitatie pas tegen het eind van het schooljaar verwacht. Helaas…

Begin mei schreef ik al in mijn blog dat de BSO gaat verkassen. Wanneer blijft een groot raadsel. Evenals de precieze locatie. Dit is dus een onuitputtelijke bron van stress en ellende. Ik wist dat Daniël dit spannend vindt, maar deze continue staat van stress en gegil, gekrijs en gekreun had ik niet verwacht.

Complete meltdown

Verder is er natuurlijk het gewone leven waarbij zo nu en dan wordt afgeweken van het standaardschema. Meestal zijn kleine veranderingen geen probleem thuis, maar als je al tot het uiterste gestrekt bent door de BSO, is ieder klein wissewasje reden tot complete meltdown. Tel daarbij op dat Linda ook overprikkeld raakt door de kakofonie van geluid die Daniël produceert. Zij gaat er dan keihard tegenin, met alle gevolgen van dien. Zij valt hem dus fysiek lastig. Waarna hij nog harder gaat gillen. Niet erg productief. Linda weet dat Daniël autistisch is en er niets aan kan doen als hij loopt te gillen en kreunen, maar ze kan zichzelf desondanks niet beheersen. Dat is ook wel veel gevraagd voor een kindje van 7. Dus dan zitten we met twee hysterische kinderen in de hitte. Altijd fijn.

Code rood

Vorig jaar had Daniël schema’s gemaakt met hoe hij zich voelt. Wellicht moeten we die opnieuw gaan maken. Hierbij had hij een halve cirkel gekleurd met een groen vlak, een oranje vlak en een rood vlak. Dit schema was opgeleukt met de woorden “oenstra” en “heunt”. Die termen maken, frappant genoeg, nu ook een comeback. Nu zit Daniël (en wij met hem) in het rode deel, denk ik zo. En dat is geen houdbare situatie, natuurlijk.

Daniëlle heeft thuis een complete meltdown. Een code rood. En Daniëlle weet zelf ook niet meer zo goed wat ze eraan moet doen. Iemand tips?

Vroeger hadden we voor Linda, toen ze een peuter was, de term “Het uur ‘L’ is aangebroken” als ze uit de bocht leek te vliegen. De oplossing bij een peuter was om haar in bed te slingeren. Voor een kind van 9,5 is dat niet echt een optie, helaas. Ik denk dus dat we eens moeten gaan zitten en bedenken hoe Daniël kan kalmeren in deze roerige tijden. Want dit continue gekrijs, gekreun en gejammer is geen houdbare situatie.

Als iemand tips heeft, hoor ik het graag. Ik wil dolgraag van code rood naar code groen.  Inmiddels is mijn emmertje ook redelijk vol…

Daniëlle schrijft al meer dan een jaar voor ons over haar leven met een zoon met autisme. Benieuwd naar haar andere artikelen? Je vindt ze hier.

[ssba]

Comments are closed.

Auteur:

Daniëlle Hooghuis is moeder van twee kinderen (zoon augustus 2007, dochter januari 2010). Haar zoon is autistisch, lees meer..